در ميان موسيقيدانان سنتي صد سال اخير، غلامحسين درويش معروف به درويش خان، از جهاتي خاص، يكتاست و منحصر به فرد. مهمترين ويژگي او، پيش درآمدها و رنگ هاي ساختة اوست به طرزي كه اولاً بر پايه سنت قديم ايران است و ثانياً بدون تحريف، موجبات پيشرفت موسيقي ايران را فراهم مي آورد، سرگذشت درويش خان سابقاً چندين بار توسط روح اله خالقي و حسينعلي ملاح نوشته شده است و هرمز فرهت، موسيقيدان معاصر نيز آهنگهاي وي را از لحاظ وزن و ضرب تجزيه و تحليل كرده است. نظر به حجم محدود صفات از تكرار مكررات بپرهيز و جنبه هاي تازه يي از زندگي و آثار او را در اينجا مي آورم.
غلامحسين فرزند حاج شير بشير طالقاني به سال 1251 در تهران متولد شد. به سبب علاقه به موسيقي از كودكي در دسته موزيكچي هاي مليجك و كامران ميرزا، نوازندة طبل كوچك بود و به قولي در همانجا با مقدمات موسيقي آشنا گرديد
ريشه واژه موزه از لغت يوناني موزين (Mousein) به معناي مقر زندگي موز (Mouse) الهه هنر وصنايع در اساطير يونان باستان اقتباس شده است و در زبان انگليسي تلفظ ميوزيم (Museum) و در زبان فرانسه موزه را به خود گرفته است . در حوالي دهه1290 قمري تلفظ فرانسه موزه به زبان فارسي نيز راه يافت . پيشينه آن باز مي گرددبه سفرهاي ناصرالدين شاه قاجار به اروپا و ديدن موزه هاي آن ديار و تصميم او به ايجاد مشابه آن در ارگ سلطنتي تهران و انتخاب نام موزه براي آن .
عضو شوید
عضویت سریع
آمار مطالب
آمار بازدید
